การศึกษาเริ่มรวบรวมข้อมูลระหว่างปี 2545 ถึง 2555 ผู้เข้าร่วมตอบแบบสอบถามหลายชุด รวมถึงดัชนีคุณภาพการนอนหลับของพิตต์สเบิร์ก ซึ่งรวมถึงคำถามว่าบุคคลประสบฝันร้ายบ่อยเพียงใด ข้อมูลนี้ได้รับการวิเคราะห์โดยใช้ซอฟต์แวร์ทางสถิติเพื่อค้นหาว่าผู้เข้าร่วมที่มีความถี่ในการฝันร้ายสูงกว่านั้นมีแนวโน้มที่จะประสบกับภาวะความรู้ความเข้าใจลดลงและได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมองเสื่อมหรือไม่ การวิจัยแสดงให้เห็นว่าคนวัยกลางคน ที่ฝันร้ายเป็นประจำทุกสัปดาห์มีแนวโน้มที่จะประสบกับภาวะสมองเสื่อมมากกว่าคนถึง 4 เท่าในทศวรรษถัดมา ที่น่าสนใจคือ การศึกษาพบว่าความสัมพันธ์นั้นแข็งแกร่งกว่าสำหรับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ตัวอย่างเช่น ชาย อายุ สูงวัยที่ฝันร้ายเป็นประจำทุกสัปดาห์มีโอกาสเกิดภาวะสมองเสื่อมมากกว่าชายสูงวัยถึง 5 เท่าที่ไม่ฝันร้าย อย่างไรก็ตาม ในผู้หญิง ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นมีเพียง 41 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ขั้นตอนต่อไปสำหรับการวิจัยจะรวมถึงการตรวจสอบว่าฝันร้ายในหมู่คนหนุ่มสาวอาจเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงของภาวะสมองเสื่อมในอนาคตหรือไม่ และลักษณะความฝันอื่นๆ เช่น เราจำความฝันได้บ่อยแค่ไหนและมีความชัดเจนเพียงใด สามารถนำมาใช้เพื่อระบุความเสี่ยงของภาวะสมองเสื่อมได้หรือไม่ การใช้คลื่นไฟฟ้าสมอง (EEG) และการถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก (MRI) นักวิจัยยังวางแผนที่จะตรวจสอบพื้นฐานทางชีวภาพของความฝันที่ไม่ดีทั้งในคนที่มีสุขภาพดีและผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม